Acceptatie

We zijn geneigd om situaties en ervaringen te labelen als goed of fout, als verschrikkelijk of fijn, als geluk of ongeluk. Zo omgaan met de realiteit is een vorm van verzet tegen de feiten of een vorm van gehechtheid aan een resultaat, in een poging de controle te behouden. Voel maar eens na in je lichaam. Beide vormen zetten iets vast in je lichaam. Het blokkeert onbedoeld de vrije stroom van het leven. Een ervaring omarmen zoals hij is, opent een weg naar vertrouwen en creëert stabiliteit. Voel subtiel wat het met je doet wanneer je een situatie echt omarmt of alleen duidt met je denken. Dit Taoïstisch verhaal helpt mij hier keer op keer weer opnieuw aan te herinneren.

De Chinese boer en zijn paard

In een dorpje op het Chinese platteland, leefde een boer met zijn zoon.  Naast hun hut en het land was hun enige bezit van enige waarde het paard. Zo konden ze het land bewerken en in alle bescheidenheid rondkomen. Op een dag brak het paard door de omheining en rende weg. Die avond kwamen de dorpelingen bij de Chinese boer op bezoek om hun medeleven te betuigen.  “Wat vreselijk!” zeiden ze: “Hoe moet het nu met het land? Je paard verloren, wat een ongeluk!”

Maar de boer glimlachte rustig en zei: “Geluk of ongeluk? Wie zal het zeggen? Het enige dat ik weet, is dat het paard is weggelopen.” De dag daarna gingen de boer en zijn zoon weer aan het werk op het land en voor enige tijd maakten ze er het beste van. Tot op een dag het paard weer kwam aangelopen. En in zijn kielzog nam hij een kudde van tien wilde paarden mee!

Die avond kwamen de dorpelingen weer bijeen om hun gelukswensen te geven: “Wat een geluk! Wat geweldig! Je bezit zo maar vertienvoudigd!”

Maar de boer glimlachte rustig en zei: “Geluk of ongeluk? Wie zal het zeggen? Het enige dat ik weet, is dat mijn paard weer terug is en dat er tien andere paarden bij zijn.” De volgende dag wilde de zoon proberen of hij de paarden kon temmen en klom op de rug van een wild paard. Deze was hier echter niet van gediend en bokte net zolang totdat de zoon met een flinke smak op de grond belandde en beide benen brak.

Die avond stonden de dorpelingen weer op de stoep: “Wat vreselijk! Je zoon! Beide benen gebroken! Nu kan hij niet helpen op het land! Wat een ongeluk! Hoe moet dat nu?” Maar de boer glimlachte rustig en zei: “Geluk of ongeluk? Wie zal het zeggen? Het enige dat ik weet, is mijn zoon zijn beide benen gebroken heeft.”

De volgende dag kwam er bericht dat er een oorlog was uitgebroken en dat alle jongemannen die daartoe in staat waren zich onmiddellijk moesten melden om een leger te vormen.

En de boer glimlachte rustig en dacht ….

Ik wens je een dag zoals die is,

Annemarie